منتظران مهدی

خطبه دوّم:

«الحَمدُ للّـهِ المَلِک ِالمَحمُودِ المَالِک ِالوَدُودِ مُصَوّرِ کلِّ مَولود وَمَآلِ کلِّ مَطرُود (۱) سَاطِع ِالمِهادِ وَمُوَطّدِ الأطوادِ وَمُرسِلِ الأمطارِ وَمسَهِّلِ الأوطارِ وَعالِمِ الأسرارِ وَمُدرِکِها وَمُدَمِّرِ الأملاکِ وَمُهلِکِها (۲) وَمُکَوّرِ الدُّهُورِ وَمُکرِّرُها وَمَورِدِ الأمورِ وَمَصدرِها. عَمَّ سَماحُهُ وَکمُل رُکامُه وَهَمَلَ (۳) وَطاوَعَ السّؤالَ وَالأمَلَ وَأوسَع الرَّمَل وَأرمَلَ (۴) أحمَدُه حَمداً مَدُوداً مَداه وَاُوحِّده کَما وَحَّدَ الأوّاه وَهُوَ الله لا إلهَ لِلأممِ سِواه وَلا صَمادِعَ لِمَا عَدَّلَه وَسَوّاه (۵) أرسَل محمَّداً عَلَماً لِلأسلام وَإمَامَاً لِلحکّام. مسَدِّدِا لِلرَّعَاع وَمُعَطّلَ أحکام وُدَّ وَسِواع (۶) أعلمَ وَعَلّمَ وَحَکَمَ وَأحکَمَ وَأصّلَ الأصولَ وَمَهَّدَ. وَأکَّدَ المَوعُودَ وَأوعَدَ (۷) أوصَلَ الله لهُ الإکرامَ وَأودَعَ روحَه السّلامَ وَرَحِمَ آله وَأهله الکِرامَ؛ مَا لمَعَ دالَ وَمَلعَ دالٌّ وَطَلعَ هِلالٌ وَسمِعَ إهلالٌ (۸) إعمَلوُا رَعاکُمُ الله وَأصلِحوا الأعمَالَ وَاسلکُوا مَسَالکَ الحَلال وَاطرَحوا الحَرامَ وَدَعُوه وَاسمَعُوا أمرَ اللهِ وَعُوه (۹) وَصِلوا الأرحَامَ وَرَاعُوهَا وَعاصُوا الأهوَاءَ وَاردَعُوها وَصَاهِروهَا أهلَ الصَّلاح وَالورعِ. وَصَارِمُوا رَهطَ الّلهوِ وَالطّمَعِ (۱۰) وَمُصاهِرُکُم أطهَر الأحرَار مَولِدا وَأسرَاهم سؤدَداً وَأحلاهم مَورِداً (۱۱) وَهَا هوَ أمَّکم و حَلَّ حَرَمَکم مُملِّکاً عرُوسَکُم المُکرَّمَة وَمَاهِرَهَا کَمَا مَهَرَ رَسول اللهِ أمَّ سَلمَة وَأکرَمَ صَهرٍ (۱۲) أودَع َالأولادَ وَمَلکَ مَا أرَادَ وَمَاسَهَا وَلا وَهَمَ وَلا وَکسَ مُلاحِمَه وَلا وَصَمَ (۱۳) أسألُ اللهَ لکُمُ أحمَادَ وِصَاله وَدَوَامَ أسعَادِهِ وَألهَمَ کُلا ً إصلاحَ حالِه وَالأعدادَ لمآلِه وَمَعَادِهِ وَله الحَمد السَّرمَد وَالمَدح لرَسُولِه أحمَدَ (۱۴)»

ترجمه:

سپاس از آن خداوندی است که پادشاهی ستوده و مالکی پر مهر، صورت گر هر مولود و پناهگاه هر مطرودی است. گستراننده بستر زمین و استوار کننده کوهها و فروفرستنده بارانها و آسان کننده نیازها (و آرزوها) است.

دانا و آگاه به همه رازها و درهم کوبنده پادشاهان و نابودکننده آنهاست. در هم پیچنده (: و پایان بخش) روزگاران و برگرداننده آنهاست. اوست که هر چیز را وارد دَور می نماید و از دور خارجش می گرداند. عطایش همه چیز را فراگرفته و ابرِ سخایش کمال یافته و فروباریده و خواسته ها و آرزو (های بندگان) را برآورده است؛ و (به حکمتش) ریگزارها را گسترد و به ریگ آراست.

ستایش می کنم او را، ستایشی که امتدادش بلند (: و بی انتها) است؛ و یگانه اش می شمارم بدان گونه که (پیامبرِ) پر تضرّع و ابتهال یگانه اش می شمرد؛ و اوست خداوندی که امّتها را خدائی جز او نیست. آنچه که او استوار و مرتّب نمود کسی نیست که درهم ریزد.

محمّد را ـ به عنوان نشانه هدایت اسلام و پیشوای زمام داران (: و پیشوایان) و اصلاح گر توده ها و تعطیل کننده احکام (: و رسوم بتهایی چون) وَدّ و سُواع ـ فرستاد. او (نیز تعالیم رسالت را) ابلاغ نمود و تعلیم فرمود (هر حکمی که لازم به بیان بود بدان) حکم نمود و (مبانی را) محکم ساخت؛ و اصول اساسی را پایه گذارد و زمینها (ی عملی اش را) مهیّا ساخت و بر وعده ها (ی بشارت) تأکید ورزید و انذار و بیم داد.

خداوند إکرام (خویش) را برای او پیوسته سازد و سلام (: و درود) را ملازم روانش گرداند و آل و اهل بیت بزرگوارش را رحمت عطا کند تا وقتی که کواکب می درخشد و بچه شتر مرغ می دود و ماه طلوع می کند و بانگی به گوش می رسد.

خداوند حفظتان کند. شایسته ترین اعمال را انجام دهید و به مسیرهای حلال روید و حرام را کنار افکنید و ترک گویید، به فرمان خدا گوش فرا دهید آن را به خاطر بسپارید و پیوند با خویشان را محکم نمایید و مراعاتشان نمایید و با هوسها مخالفت ورزید و آنها را از خود دور کنید.

با اهل درستی و تقوا وصلت نمایید و از اهل لهو و آز ببُرید. این کسی که در پی وصلت با شماست از پاکزاده ترین آزادگان و شریفترین آنان و شیرین (: و محبوبترین) آنان در (تبار و) خواست گاه.

آگاه باشید؛ که او اینک آهنگ شما را نموده، به حریم شما وارد گشته تا عروس گرامی (از تبار) شما را بگیرد و مهریّه اش را همان مهری قرار می دهد که رسول خدا، برای (همسرش) امّ سلمه قرار داده است، با اینکه این بزرگوار یهترین دامادی بود که فرزندانی را به ودیعه نهاد و آنچه را که خواست بدست آورد (و کسی از وصلتش امتناع نمی کرد)؛ و هر که به او همسر داد، دچار سهو و اشتباه نشد و بر آن که با او پیوند نمود خرده ای گرفته نشد و خسارتی ندید.

از خداوند برایتان مسئلت می کنم که پیوندتان را ستوده گرداند و امدادش را به شما مداوم کند و به هر یک را آن چه مایه صلاح کار و آمادگی برای سرانجام و معادِ اوست الهام نماید.

و ستایش همیشگی مخصوص آن ذات (یکتا) ست و مدح و ثنا از آنِ رسول او احمد.

نثار روح بلند امیر المومنین صلوات

منابع
ابن ابی الحدید معتزلی. شرح نهج البلاغه، جلد 19. ص 140. 
محمد بن مسلم شافعی معتزلی. کتاب الطالب. ص 248.